The Ghost, the King and I werd opgericht in 2007 door pianist Rob van Bavel samen met Vincent Koning (gitaar) en Frans van Geest (contrabas), ze vormden een ‘drumless” trio geïnspireerd door beroemde groepen als het Oscar Peterson trio, het Art Tatum trio en het Nat King Cole trio. De muziek klinkt de ene keer traditioneel en de andere keer modern, maar altijd uitermate swingend. De arrangementen zijn virtuoos en sprankelend en laten voldoende ruimte voor improvisatie. Het trio heeft opgetreden op het Tokio jazzfestival, in Siberië, Zuid Korea, het V.K. en natuurlijk op de grote podia in Europa. In 2009 kwam de eerste cd uit van dit gezelschap En blanc et noir, No11 gevolgd door Trilogy en 2 Koreaanse uitgaven Live in Seoel en Reverie, de laatste uitgave in 2015 getiteld The Inventors waaraan ook de strijkerssectie van het Metropole Orchestra deelnam met originele composities en pianostukken van Claude Debussy, Maurice Ravel en Johan Sebastian Bach.

Op dit nieuwe album draait het om de muziek van George Gershwin, de beroemde Amerikaanse componist/pianist wiens composities populaire, jazz en klassieke genres omvat, hij was een van de eerste componisten die erin slaagde jazz en klassiek te combineren. Zijn jazznummers lenen zich uitstekend voor improvisaties, hier zijn ook een aantal van Gershwin’s klassieke composities te beluisteren zoals de 3 preludes, de piano arrangementen (I got Rhythm, ’s Wonderful), gedeeltes van Rhapsody in Blue en Porgy and Bess (It ain’t necessarily so, I loves you Porgy, Summertime).

Rob van Bavel ken ik natuurlijk als solo pianist en met zijn trio, maar in deze constellatie nog niet, ik had zelfs nog nooit van de naam The Ghost, the King and I gehoord, mijn schuld natuurlijk. Rob is zonder enige twijfel een van de beste jazzpianisten in Nederland en dat wil wel wat zeggen want wij zijn gezegend met een enorme kwaliteit aan jazzmusici en met name pianisten. Als je de nummers ziet op dit album, dan is er al gauw de gedachte ”ja dat weet ik wel”, neem bijvoorbeeld “Summertime”, waarschijnlijk het meest gecoverde nummer aller tijden met tienduizenden versies, maar de versie die Rob en zijn kompanen hier heeft vastgelegd onttrekt zich aan alle cliché’s, het bekende intro wordt hier gespeeld door de gitaar, pas later valt Rob in met een fijnzinnig herhalen van het thema. Overigens zijn mijn favoriete versies die van Albert Ayler en Brainbox, compleet verschillend, maar dat even tussendoor. In het razendsnelle “I got rhythm” horen we Oscar Peterson voorbij komen, zijn specialiteit, maar ik opteer voor de meer ingetogen en diepere manier van spelen van Rob.

De preludes van Gershwin horen we ook niet vaak en de “Second Prelude (The Blues) is inderdaad een onversneden blues in de handen van Rob, hij doet me hier denken aan Ray Bryant, een van mijn favoriete blues pianisten in de jazz, in de blues is dat Otis Spann; hier ook een prima gitaar- en bassolo. Vincent excelleert ook in de “Third Prelude” uit de The Spanish Prelude met ook gedeeltes uit “Rhapsody in Blue”. Een geweldig album ondanks een op het oog weinig verrassend oeuvre, maar dankzij de kwaliteiten van dit ijzersterke trio toch enorm verrassend door de verfrissende aanpak.

Jan van Leersum.